Με διαφορετικό τρόπο ήθελα να προβάλω μία συνέντευξη με την Άννα – Ραμόνα Παπαϊωάννου και με άλλον θα το κάνω, αφήνοντας πίσω τα κεφάλαια επιτυχιών που κατέγραψε πριν από το 2016. Όταν ένας άνθρωπος περνά τόσες ατυχίες και τόσο δύσκολα τα τελευταία χρόνια και βρίσκει τη δύναμη και το κουράγιο να ξανασηκωθεί και να ξαναπαλέψει για να επανέλθει σε επίπεδα πρωταθλητισμού, μόνο την επιβράβευση αξίζει και το σεβασμό κάθε συνανθρώπου του. Ευρισκόμενη στο αποκορύφωμα της καριέρας της, με την πρώτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μάλιστα μέσα στη γενέτειρα του πατέρα της, τη Βραζιλία, ήρθαν μαζεμένα προβλήματα τραυματισμού και υποχρεωτική απουσία για μια τριετία από την καθημερινότητά της πάνω στο ταρτάν.
Τότε, το 2016, πανηγύρισε στις 18 Ιουνίου, τρεις ημέρες μετά τα 27α γενέθλιά της, το εντυπωσιακό παγκύπριο ρεκόρ στα 100μ. με 11.25, που της έδωσε και το εισιτήριο για το Ρίο. Τον Ιούλιο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Άμστερνταμ έφτασε μέχρι τα ημιτελικά στα 100μ., ενώ ήταν μέλος της τετράδας που πέτυχε το παγκύπριο ρεκόρ στη σκυταλοδρομία 4Χ100μ. με 43.87. Στους Ολυμπιακούς του Αυγούστου, μπορεί να μην πέρασε σε επόμενο γύρο στα 100μ. και τα 200μ., όμως πέτυχε ατομικό ρεκόρ με 23.10 στα 200μ.
Κι όμως, εκεί που έβαλε τις πιο γερές βάσεις για ακόμα καλύτερες επιδόσεις τα επόμενα χρόνια, τα πάντα ανατράπηκαν. Να αφήσουμε, ωστόσο, καλύτερα την ίδια να μας τα πει αναλυτικά, στην παρακάτω συνέντευξη στο γραφείο Τύπου της ΚΟΕΑΣ.
Ερ.: Μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο, η ατυχία δεν σε άφησε ήσυχη. Ο ένας τραυματισμός μετά τον άλλο. Για θύμισέ μας ακριβώς τις ατυχίες σου.
«Η αλήθεια είναι αυτή. Έπειτα από μια ανοδική τριετία τετραετία, με κορύφωση το 2016 και τη διπλή συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρχισαν όλα να πηγαίνουν στραβά. Το 2017, λίγο πριν αρχίσει η καλοκαιρινή αγωνιστική περίοδος, είχα κάποιες ενοχλήσεις στον αχίλλειο τένοντα. Προσπάθησα να το πάω λίγο συντηρητικά, μέχρι που μια μέρα στην προπόνηση έφτασα σε σημείο να μην μπορώ ούτε να πατήσω κάτω το πόδι μου από τον πόνο. Φοβήθηκα ότι είχα ρήξη, έτσι τις επόμενες ημέρες έφυγα εκτάκτως για Γερμανία, σε γιατρό συνεργάτη του Δρα Μίλερ, που ειδικευόταν σε τραυματισμούς ποδοκνημικής και αχίλλειου. Τα αποτελέσματα εκεί έδειξαν πως είχα απλώς μια μεγάλη φλεγμονή στον αχίλλειο και πως το καλύτερο σενάριο ήταν να αφήσω τη χρονιά, να ξεκουράσω το πόδι μου και να κάνω την απαιτούμενη αποθεραπεία. Χάρηκα τότε που δεν ήταν αυτό που περίμενα και που δεν θα χρειαζόμουν χειρουργική επέμβαση και συμφώνησα πως το καλύτερο είναι να ξεκουράσω το πόδι μου και να ξεκινήσω δυνατά την επόμενη χρονιά.
»Το 2018 ήταν εξ αρχής μια ιδιόμορφη αγωνιστική χρονιά, καθώς υπήρχαν οι Κοινοπολιτειακοί νωρίς τον Απρίλιο. Στους αγώνες στην Αυστραλία τρέχω με κάποιους πόνους στο μετατάρσιο, είχα οστικό οίδημα, που με είχε ταλαιπωρήσει ένα μήνα πριν τους αγώνες. Με δική μου απόφαση τρέχω, γιατί ήθελα πολύ να αγωνιστώ μετά την αποχή λόγω του τραυματισμού του 2017. Για την εποχή που ήταν οι αγώνες και με όσα είχα περάσει, είχα μια αξιοπρεπή εμφάνιση και μου έδωσε θάρρος πως το καλοκαίρι όλα θα πάνε καλά. Υπήρχαν στο καλεντάρι Μεσογειακοί και Ευρωπαϊκοί. Το καλοκαίρι ετοίμασα δύο φορές βαλίτσα για να φύγω για αγώνες και τις δύο φορές την άδειασα λίγες ώρες πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο. Την πρώτη φορά θα πήγαινα σε μίτινγκ στην Ελλάδα, όμως έπαθα μια σύσπαση στο δικέφαλο που δεν με άφηνε. Έτσι πήγα στον χειροπράκτη μου, Σάββα Πανάβογλου, και μου έφτιαξε τον δικέφαλο και συνέχισα κανονικά την προετοιμασία μου για τους Μεσογειακούς. Το τραγικό ήταν, όταν στην τελευταία προπόνηση πριν φύγω για Μεσογειακούς, στο τελευταίο κομμάτι στην προπόνηση, που ήταν αλλαγή για τη σκυτάλη, σταματάω απότομα το κομμάτι και καταλαβαίνω ότι κάτι κακό έχει συμβεί στο μετατάρσιό μου. Είχε επιστρέψει το οστικό οίδημα τη χειρότερη στιγμή και δεν ήταν κάτι απλό. Το πόδι μου μέσα σε λίγες ώρες είχε γίνει διπλάσιο από το πρήξιμο και δεν μπορούσα να περπατήσω. Το αστείο της υπόθεσης ήταν πως ήμουν σε καλή κατάσταση για τους Μεσογειακούς και εν τέλει, αντί να μπω στο αεροπλάνο για τους αγώνες, πήρα για ακόμα μία φορά αεροπλάνο με προορισμό την Γερμανία.
»Φτάνουμε λοιπόν και στο 2019, που είναι προολυμπιακή χρονιά. Έχοντας περάσει δύσκολα τις προηγούμενες χρονιές και με συνεχόμενες ¨σφαλιάρες¨ ξεκινάω να δουλεύω με στόχο σιγά – σιγά να βρω τα πόδια μου και ό,τι έρθει. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω στόχο μία επίδοση που θα με έβαζε σε τροχιά πρόκρισης για το Παγκόσμιο, όμως ήξερα πως έπρεπε να προσπαθήσω σκληρά. Ξεκινάω νωρίς τους αγώνες με μέτρια προς κακά αποτελέσματα για τα δικά μου δεδομένα. Όμως ήξερα πως θα συνέβαινε αυτό, με είχε προειδοποιήσει ο προπονητής μου, πως ήταν φυσιολογικό μετά την αποχή και τους τραυματισμούς. Είχαμε δουλέψει με στόχο να είμαι σε καλό επίπεδο σε συγκεκριμένη περίοδο και έτσι και έγινε. Σε ένα μίτινγκ στην Ελλάδα έδειξα πως επέστρεψα και ήμουν έτοιμη να διεκδικήσω κάτι καλό, όμως η τύχη δεν είναι κάτι που με ακολουθεί ιδιαίτερα στην καριέρα μου, και έτσι για 0,1 αέρα πάνω από το επιτρεπτό δεν μετράει το 22.99 που κάνω, το οποίο θα ήταν και όριο για το Παγκόσμιο στην Ντόχα. Απογοητεύομαι εκείνη τη στιγμή, γιατί, μετά από αυτά που πέρασα, έλεγα δεν μπορεί να είμαι τόσο άτυχη για τόσο λίγο. Όμως μού έδωσε αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια, ότι μπορώ να τα καταφέρω.
»Ακολουθεί το Μπρούνο Ζάουλι στην Κροατία, που εκεί ήταν ο επόμενος στόχος για να διεκδικήσω κάτι καλό. Έβλεπα στην προπόνηση πως ήμουν καλά, το ένιωθα, το ήξερα. Λίγες μέρες πριν από τον αγώνα είχα ένα απλό μπλοκάρισμα στο ισχίο μου, που δεν περίμενα να εξελιχτεί στον χειρότερο εφιάλτη μου. Έγινε αυτό που πολλοί είδαν, στην κούρσα των 200μ. στο Μπρούνο Ζάουλι, στο βιράζ έσβησαν όλα, σαν να δέχτηκα πυροβολισμό στην καρδιά. Το αποτέλεσμα ήταν ολική αποκόλληση του τένοντα του δικεφάλου από τη λεκάνη… Η διαδικασία γνωστή, Γερμανία ξανά, ο Δρ Μίλερ με στέλνει να με χειρουργήσει στο Βερολίνο ένας εκ των κορυφαίων χειρουργών σε αθλητικές κακώσεις στον κόσμο. Το ξέρω πως φαίνονται πολλά αυτά που λέω, όμως πιστέψτε με είναι λίγα μπροστά σε αυτά που πέρασα αυτά τα τρία χρόνια».
Ερ.: Ποιοι σε στήριξαν πραγματικά στις δύσκολες στιγμές; Αφαίρεσες ανθρώπους από τη ζωή σου εκείνη την περίοδο;
«Εννοείται πως πάνω από όλους μού στάθηκε η οικογένειά μου. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που τραυματίστηκα στο μετατάρσιο και έχασα τους Μεσογειακούς… πήγα και χώθηκα στην αγκαλιά της μαμάς μου σαν μικρό παιδάκι και έκλαιγα με λυγμούς. Επίσης, έχω έναν φανταστικό άνθρωπο για προπονητή, τον Αντώνη Γιαννουλάκη, που είναι δίπλα μου σε όλα και σαν φίλος, μετά από τόσα χρόνια, εκτός από προπονητής. Δεν αφαίρεσα ανθρώπους, γιατί πλέον είμαι σε μια ηλικία στην οποία ξέρω ποιους ανθρώπους θέλω να έχω στη ζωή μου και οι άνθρωποι που έχω επιλέξει να έχω, είναι δίπλα μου πάντα».
Ερ.: Από την περσινή προετοιμασία έδειξες να επανέρχεσαι, μετά το τελευταίο χειρουργείο το Σεπτέμβριο του 2019. Σε ποια κατάσταση είσαι τώρα;
«Από το χειρουργείο και μετά ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες των γιατρών μου. Η περσινή διπλή προετοιμασία στη Νότια Αφρική ήταν αυτή που κατά κύριο λόγο με επανέφερε. Με τον προπονητή μου δουλέψαμε πάρα πολύ στην ενδυνάμωση του ποδιού μου και πήγαμε βήμα – βήμα, μέχρι που πετύχαμε τον προπονητικό στόχο που είχαμε θέσει. Φυσικά και σε όλο αυτό το διάστημα ταξίδεψα και στη Γερμανία να με δει ο γιατρός μου και να μου κάνει τις απαιτούμενες θεραπείες. Αυτήν τη στιγμή τολμώ να πω πως είμαι σε πολύ καλό επίπεδο για την εποχή και το πόδι μου είναι όπως ήταν και πριν από τον τραυματισμό».
Τη «βοήθησε» η πανδημία…
Ερ.: Πώς πάει η προετοιμασία μέχρι σήμερα, μετά και την υποχρεωτική διακοπή λόγω κορονοϊού;
«Δόξα τω Θεώ η προετοιμασία μου πηγαίνει καλά και πολύ κοντά στα επίπεδα που θέλαμε να είμαι. Το σημαντικό είναι πως έχω την υγεία μου, δεν έχω πόνους και μπορώ να δουλεύω απρόσκοπτα, για να επιστρέψω δυνατή από εκεί που το άφησα. Η περσινή χρονιά δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά που κάνω τώρα. Πέρσι είχα επικεντρωθεί καθαρά στην αποκατάσταση και στην ενδυνάμωση του δικεφάλου μου. Έπρεπε να δουλέψω πολύ για να επιστρέψει το πόδι μου στην αρχική του μορφή. Είχα δύσκολο έργο μπροστά μου, αλλά τα κατάφερα. Στην πραγματικότητα είναι σαν να έχω ένα νέο δικέφαλο, σαν να τον έχτισα από την αρχή. Δεν θα σταματήσω να λέω πόσο ευγνώμων είμαι που η Ομοσπονδία μου με έστειλε σε έναν από τους καλύτερους γιατρούς στον κόσμο και πόσο σωστή δουλειά έκανε ο προπονητής μου για να επιστρέψω. Θα τολμήσω επίσης, να παραδεχτώ πως η πανδημία του κορονοϊού εμένα κατά κάποιον τρόπο με ωφέλησε και μου έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία. Από τη μία, η έναρξη της πανδημίας και το κλείσιμο των σταδίων με βρήκε πάνω στη στιγμή που άρχισα να πατάω πιο γερά στα πόδια μου και εκεί που άρχισα να σπριντάρω σιγά – σιγά. Εκεί λίγο μού έβαλε ένα φρένο. Από την άλλη όμως, μου έδωσε τον χρόνο να δουλέψω κι άλλο πάνω στην ενδυνάμωση μου.
»Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάκτυλο μου, η αναβολή της αγωνιστικής του 2020 μού έδωσε χρόνο. Χρόνο πολύτιμο, που, κακά τα ψέματα δεν είχα. Με την επιστροφή στα γήπεδα από την επιβολή του lockdown σιγά – σιγά μπήκα σε ρυθμούς προπόνησης σπριντ. Έφτιαξε ο προπονητής μου έναν προγραμματισμό με στόχο να κάνω κάποιες προπονήσεις σαν αγώνα στα μέσα Αυγούστου και να δούμε εκεί αν θα έχουμε φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Επί της ουσίας έβγαλα προπονητικά μία ολοκληρωμένη σεζόν μέχρι τα μέσα Αυγούστου και κατάφερα και έπιασα τον στόχο που είχαμε βάλει. Αυτό με βοήθησε και με ¨έχτισε¨ γι’ αυτήν τη χρονιά. Έτσι, φέτος μπόρεσα και ξεκίνησα από ένα καλό επίπεδο και με πολλή δουλειά έχω καταφέρει να είμαι όπως πρέπει για την εποχή και για τους στόχους που έχω βάλει».
Οι νέοι στόχοι…
Ερ.: Άλλη μια χρονιά στη Νότια Αφρική. Πού επικεντρώνεσαι στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας;
«Αυτή τη στιγμή σού μιλάω από το Πότσεφστρουμ της Νοτίου Αφρικής. Εδώ οι καιρικές συνθήκες και οι εγκαταστάσεις ευνοούν πολύ για να βγει ο απαιτούμενος όγκος προπόνησης. Δουλεύουμε πολύ σε όλα. Ταχύτητα, δύναμη, προπονητικά μέτρα, την εκκίνηση μου, τα πάντα. Μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά και έχει βγει αρκετή και ποιοτική προπόνηση».
Ερ.: Πότε υπολογίζεις να αρχίσεις να μπαίνεις σε αγώνες; Έχεις στο πρόγραμμά σου τον κλειστό στίβο;
«Αυτό που θέλει ο προπονητής μου, αλλά κι εγώ, είναι να μπορέσω να ξεκινήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ τους αγώνες για τον ανοιχτό. Η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς κλείνει νωρίς, οπότε, αν θέλω να είμαι έτοιμη να διεκδικήσω την πρόκριση μου, θα πρέπει να είμαι σε καλή κατάσταση το συντομότερο και να έχω βάλει αγώνες στα πόδια μου από νωρίς. Κλειστό δεν γνωρίζω αν θα κάνω. Αλλά και αν τύχει να τρέξω έναν αγώνα θα είναι καθαρά για να πω πως έκατσα σε βατήρα και άκουσα εκκίνηση σε αγώνα. Πέραν από τα πρώτα χρόνια του 2013 και 2014, που προσπαθούσα να αλλάξω επίπεδο σαν σπρίντερ, δεν έχω ασχοληθεί με τον κλειστό. Ακόμα και τις άλλες φορές που έτρεχα 60μ. ήταν μέσα από προπόνηση για τον ανοιχτό, ποτέ δεν έβαζα καθαρό στόχο τον κλειστό, δεν μου πάει και πολύ και δεν μου αρέσει τόσο, είμαι του ανοιχτού και του καλοκαιριού εγώ».
Ερ.: Βασικός στόχος είναι η εξασφάλιση του ορίου για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, το οποίο είναι 11.15 για τα 100μ. και 22.80 για τα 200μ. Θα τα κυνηγήσεις και τα δύο ή θα επικεντρωθείς σε ένα απ’ τα δυο;
«Αυτό είναι μία δύσκολη ερώτηση που ακόμα δεν είμαι σε θέση να απαντήσω 100%. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως τα 100 με βοηθούν στα 200 και τα 200 με βελτιώνουν στα 100. Εγώ θα προσπαθήσω να βελτιωθώ όσο πιο πολύ μπορώ, θα προσπαθήσω και για τα δύο, γιατί αυτό θα με βοηθήσει να έρθω πιο κοντά σε ένα από τα δύο. Πιστεύω πως αν πω να επικεντρωθώ μόνο σε ένα στην προπόνησή μου και να δουλέψω μόνο πάνω σε ένα από τα δύο, τότε κάτι θα χάσω».
Ερ.: Ποιο πιστεύεις πώς είναι το πιο εφικτό;
«Υπό κανονικές συνθήκες θα σου απαντούσα πως το 22.80 είναι πιο εφικτό. Αλλά όλα αυτά είναι απαντήσεις υποθετικές. Η αλήθεια είναι πως και τα δύο όρια, είτε σαν όρια είτε από το σύστημα πρόκρισης με βαθμολογία, είναι εξίσου δύσκολα. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως δεν είναι και ακατόρθωτο. Το έχω κάνει ήδη μια φορά στο παρελθόν και ελπίζω να το καταφέρω ξανά. Αυτήν τη φορά είμαι με την πλάτη στον τοίχο και η αφετηρία μου είναι από πιο δύσκολο σημείο και με πιο δύσκολα όρια πρόκρισης. Θα πρέπει να βελτιωθώ πάνω από το 100% μου για να τα καταφέρω. Όμως, πιστεύω ότι είμαι για τα δύσκολα, πιστεύω στις δυνατότητες μου, στον προπονητή μου και στη δουλειά μας».
Ερ.: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;
«Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στον ΚΟΑ και στην ΚΟΕ για τη στήριξή τους. Φυσικά και στην Ομοσπονδία μου, ΚΟΕΑΣ, που με έχει βοηθήσει σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που είχα. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον διαχρονικό υποστηρικτή μου, την ΟΠΑΠ Κύπρου, που με την πολύτιμη στήριξή της τα έχω καταφέρει και συνεχίζω να προσπαθώ για νέες επιτυχίες».
Αυτά ήταν όσα μας μετέφερε, σε μια πραγματικά συγκινητική «εξομολόγηση» η Άννα – Ραμόνα Παπαϊωάννου. Ένα πεισματάρικο κορίτσι, του οποίου το υπέροχο χαμόγελο δεν σβήνει, παρά τις τόσες ατυχίες της τα τελευταία χρόνια. Όσα πέρασε τα αφήνει πίσω και πλέον συγκεντρώνεται στους νέους στόχους της, που εξακολουθούν να είναι υψηλοί. Κι ας σκεφτεί ότι, το παρελθόν απλώς είναι εκεί για μέτρο σύγκρισης στην επιστροφή…
