Στο χθεσινό μας ρεπορτάζ σάς παρουσιάσαμε την πολυετή καριέρα και προσφορά του Άννινου Μαρκουλλίδη στον κυπριακό στίβο, με την ευκαιρία του εορτασμού των 50ών γενεθλίων του. Σήμερα, θα σας παρουσιάσουμε τη συνομιλία που είχαμε μαζί του, αναπολώντας το παρελθόν σε ό,τι αφορά τις σημαντικότερες στιγμές του, αλλά ακούμε και τις συμβουλές του για τους νεαρούς που θέλουν να ασχοληθούν με τον στίβο.
Ποιος ήταν ο πρώτος που εντόπισε το ταλέντο σου;
«Ο Άγγελος Αγγελίδης, τον οποίο ευχαριστώ που μου έδωσε τις βάσεις για τη συνέχεια. Ήταν στους Επαρχιακούς Λυκείων το 1988, τους οποίους κέρδισα και με ανέλαβε».
Από πότε αντιλήφθηκες εσύ ότι είσαι πολύ γρήγορος και μπορείς να κάνεις καριέρα στον στίβο;
«Από το 1988, όταν πήγα στην Παγκόσμια Γυμνασιάδα στη Βαρκελώνη, και ήρθα δεύτερος με 21.78, που ήταν πολύ καλός χρόνος».
Η πορεία στο χρόνο σε έφερε να λαμβάνεις μέρος σε πάρα πολύ σπουδαίες διοργανώσεις. Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
«Ουσιαστικά ξεχωρίζω δύο πολύ σημαντικές στιγμές. Η πρώτη ήρθε το 1996, όταν στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα μπήκα στα ημιτελικά των 100μ. και κατέλαβα την 15η θέση στον κόσμο. Και η δεύτερη, ήταν το πρώτο μου μετάλλιο σε μεγάλους αγώνες, που ήταν το Ευρωπαϊκό Κλειστού στη Βαλένθια, το 1998 (200μ.). Στη Βαλένθια ένιωσα και τη μεγαλύτερή μου χαρά, αφού δεν ήταν και το πιο εύκολο να κερδίσεις ένα μετάλλιο σε μεγάλες διοργανώσεις».
Πότε ένιωσες τη μεγαλύτερη απογοήτευση;
«Ήταν στο Ευρωπαϊκό Κλειστού στη Γάνδη το 2000, όταν έπαθα σοβαρή θλάση στα τελευταία 50 μέτρα του τελικού των 200μ. Ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση και μπορούσα το μετάλλιο, όμως, δυστυχώς η θλάση με σταμάτησε».
Υπάρχει κάποια στιγμή ή γεγονός που μένει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη σου;
«Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ένα γεγονός πριν από τον τελικό των 200μ. στη Βαλένθια το 1998. Ένας Τούρκος συναθλητής μου (σ.σ. 200άρης κι αυτός, ο Ρεσάτ Ογκιούζ), μου μίλησε από την κερκίδα την ώρα της προθέρμανσης και μου είπε: «Μάρκο, καλή τύχη. Είμαι μαζί σου φίλε, θα την κερδίσεις την κούρσα», κάτι που αποδεικνύει ότι ο αθλητισμός δεν έχει σύνορα, αλλά ενώνει»
Υπήρξε κάποιος σοβαρός τραυματισμός που σε κράτησε για μεγάλο διάστημα εκτός αγώνων;
«Ο σοβαρότερος τραυματισμός μου ήρθε τη χειρότερη στιγμή το 1992. Είχα το όριο για τους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης, όμως, ένα πρόβλημα με οστεόφυτο στον αστράγαλο του αριστερού ποδιού με κράτησε έξω για μεγάλο διάστημα».
Τόσα χρόνια στους διεθνείς στίβους, ποια ήταν η μεγαλύτερη προσωπικότητα που γνώρισες;
«Όταν πηγαίναμε σε αγώνες δεν είχαμε χρόνο για γνωριμίες. Όμως, είναι τιμή μου που γνώρισα κάπως καλύτερα τον εκπληκτικό Φράνκι Φρέντερικς και βέβαια τον φανταστικό Κώστα Κεντέρη».
Έχεις προσφέρει πάρα πολλά στον κυπριακό στίβο και στον κυπριακό αθλητισμό γενικότερα. Πιστεύεις πως η Πολιτεία σού έχει ανταποδώσει αυτή τη μεγάλη προσφορά;
«Η σχέση του αθλητή με την Πολιτεία είναι αλληλένδετη. Άμα προσφέρεις παίρνεις, όταν δεν προσφέρεις δεν ανταμείβεσαι. Πρέπει να κάνεις κάτι σπουδαίο για να πάρεις κάτι. Εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο. Με την αξία μου πήρα τη θέση στον ΚΟΑ, με το σχέδιο της επαγγελματικής αποκατάστασης, την οποία τιμώ εδώ και αρκετά χρόνια».
Τι κέρδισες, και δεν μιλώ οικονομικά, από την αφοσίωσή σου για τόσα χρόνια στον στίβο;
«Την εκτίμηση και τον σεβασμό από τον κόσμο, που είναι κάτι πολύ σημαντικό. Για να έχεις την εκτίμηση του κόσμου πρέπει να είσαι κι εσύ προσγειωμένος. Κι αν είσαι προσγειωμένος έρχονται και οι επιτυχίες».
Πότε και πώς ήρθε το τέλος της αθλητικής σου καριέρας;
«Ουσιαστικά το 2005 αποφάσισα να σταματήσω και κάθισα ένα χρόνο. Όμως, το 2006 επέστρεψα στον κλειστό. Πήγα Βέλγιο και Λουξεμβούργο σε αγώνες στα 60μ. Ένιωθα καλά και ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στο Παγκόσμιο Κλειστού της Μόσχας. Όμως, η Ομοσπονδία μου δεν με πήρε κι έτσι ολοκλήρωσα ήρεμος και χαρούμενος για όσα έχω πετύχει όλα αυτά τα χρόνια».
Υπάρχει κάποιο απωθημένο, που δεν πέτυχες στην καριέρα σου;
«Κανένα. Έλαβα μέρος σε όλες τις σπουδαίες διοργανώσεις. Πήρα μετάλλια σε ευρωπαϊκούς και μεσογειακούς. Δεν επρόκειτο να κερδίσω ποτέ Ολυμπιακούς. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος γι’ αυτά που έχω πετύχει, σε μια πορεία με χαρές, λύπες, τραυματισμούς. Αντιμετώπιζα κάθε εμπόδιο με ηρεμία και ως δίδαγμα που με έκανε πιο δυνατό στη ζωή».
Από τότε που σταμάτησες να τρέχεις δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση στα σπριντ. Γιατί πιστεύεις; Βλέπεις κάποιον γρήγορο αθλητή να έρχεται;
«Το πρόβλημα αυτό πρέπει να το λύσουν οι ειδικοί. Πιστεύω ότι κάποιοι νεαροί υπάρχουν, αλλά θέλουν και τη στήριξη, του συλλόγου τους, της Ομοσπονδίας, του Κράτους. Για παράδειγμα, δεν γίνεται το τελευταίο διάστημα να απαγορεύουν τις προπονήσεις στους μικρούς. Κάποιοι δεν μπορούν να αντιληφθούν πόσο κακό προκαλούν στην ανάπτυξη του σώματος ενός παιδιού, στην αθλητική του εξέλιξη και στην ψυχική του υγεία. Δυστυχώς, κάποιοι είναι μόνο για τις φωτογραφίες και τα σόου και παίρνουν αποφάσεις, χωρίς να συμβουλεύονται τους ειδικούς, όπως για παράδειγμα οι προπονητές».
Πολλοί λένε «Θα σου δώσει ο στίβος να φάεις». Τι απαντάς σε αυτούς;
«Αν δεν δουλέψεις, κανένας δεν σου δίνει φαΐ. Αν είσαι καλός και έχεις και λίγη τύχη, μπορείς να κερδίσεις από το στίβο, φτάνει να είσαι αποφασισμένος να δουλέψεις σκληρά. Δεν μπορείς, ωστόσο, να μένεις μόνο στον στίβο, αφού η αθλητική πορεία έχει ημερομηνία λήξης, ενώ υπάρχουν και οι τραυματισμοί. Γι’ αυτό όλοι όσοι θέλουν να ασχοληθούν με τον στίβο ή με το οποιοδήποτε άλλο άθλημα, πρέπει αρχικά να είναι αποφασισμένοι να δουλέψουν σκληρά, αλλά παράλληλα να σπουδάσουν και κάτι».
Τι θα συμβούλευες τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον στίβο ή τον αθλητισμό γενικότερα.
«Ο στίβος και γενικότερα ο αθλητισμός είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει στη ζωή μας. Είναι πολύ ωραίο να ασχολείσαι με τον αθλητισμό. Ο αθλητισμός σε κάνει πολύ πιο δυνατό ως χαρακτήρα και σε βοηθά στο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Μπορείς να αντιμετωπίσεις αρκετά πιο εύκολα οποιεσδήποτε δυσκολίες εμφανιστούν στη ζωή σου. Ο αθλητισμός σε βάζει σε πιο σωστούς δρόμους, μακριά από τις κακές συνήθειες και τις κακές επιρροές».
Κλείνοντας, θα ήθελες να στείλεις κάποιο δικό σου μήνυμα;
«Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλώς, ό,τι κάνετε στη ζωή σας και ιδιαίτερα στον αθλητισμό, να το κάνετε με αγάπη και αφοσίωση. Και ό,τι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός…».
